سنگ‌های حالبی (Ureteral calculi) سنگ‌هایی هستند که در کلیه تشکیل شده و از سیستم جمع‌آوری کلیه به حالب منتقل می‌شوند. برای بحث دقیق‌تر در مورد جمعیت‌شناسی، علت‌شناسی و پاتوفیزیولوژی، و ارتباطات بالینی سنگ کلیه (nephrolithiasis)، به مقاله سنگ کلیوی (renal calculus) مراجعه کنید.
در حالی که بسیاری از سنگ‌هایی که در لگنچه کلیه قرار دارند به‌طور تصادفی در تصویربرداری رادیوگرافی یا سونوگرافی کشف می‌شوند، بیشتر سنگ‌هایی که به حالب منتقل شده و اندازه قابل‌توجهی دارند، کولیک کلیوی (renal colic) ایجاد می‌کنند. کولیک کلیوی به‌صورت درد ناگهانی پهلو که به کشاله ران انتشار می‌یابد و همراه با تهوع و استفراغ است، بروز می‌کند. این درد کولیکی معمولاً در طی ۱۵-۳۰ دقیقه شدت می‌یابد و به درد پیوسته، بی‌وقفه و غیرقابل تحمل تبدیل می‌شود. بیماران ممکن است حملات درد شدیدی را تجربه کنند که ۲۰-۶۰ دقیقه طول می‌کشد، زیرا سنگ در حالب پایین می‌آید و باعث اسپاسم حالب می‌شود.
اگر حرکت سنگ در محل اتصال حالب به مثانه متوقف شود، بیماران ممکن است تکرر ادرار، سوزش ادرار و فوریت ادراری را تجربه کنند و مستعد ابتلا به عفونت‌های دستگاه ادراری شوند. این عفونت‌ها هم به دلیل تشکیل سنگ به‌عنوان محلی برای رشد باکتری‌ها و هم به دلیل آسیب مکانیکی به اپی‌تلیوم ادراری به‌وسیله حرکت سنگ ایجاد می‌شوند. اکثر افراد مبتلا به سنگ کلیه، به‌ویژه هنگام عبور سنگ، دچار هماچوری (hematuria) می‌شوند.
درد ناشی از سنگ کلیه عمدتاً نتیجه کشیدگی کپسول کلیوی در نظر گرفته می‌شود و بسته به محل سنگ و درجه انسداد ناشی از سنگ متفاوت است. سنگ‌هایی که حالب فوقانی یا محل اتصال حالب به لگنچه کلیه را مسدود می‌کنند، همیشه درد قابل‌توجه پهلو را به همراه دارند که با حساسیت شدید زاویه دنده‌ای‌مهره‌ای به لمس همراه است. به دلیل اشتراک اعصاب بیضه با کلیه، بیماران اغلب انتشار درد به بیضه‌ها یا لابیا را توصیف می‌کنند. زمانی که سنگ‌ها وارد مثانه می‌شوند، بیماران معمولاً به‌سرعت تسکین درد را تجربه می‌کنند.